Babasının bakkala götürdüğünde mutlu olanlar çocuklar gibiydim kalbim beni yanına sürüklediğinde..
Her şey çocuksu tozpembe ilerisini hiç düşünmeden o anki mutluluk vardı yüreğimde.
Aslında biraz da hüzün, acı.. Sanki babam istediğim şeyi almamıştı. Beni ucuz bir çikolatayla avutmuştu. Ama onun mutluluğuyla istediğimi alamadığımı unutmuştum o an. İstediğim tamamıyla sendin aslında. Seninle 24 saatimi geçirmek ve senle ölmek. Oysa hayat sadece seni gösterip geri çekmişti ve sadece o aşkı vermişti bana.. Kimbilir belki de bunu yaşayabilmek de bir ayrıcalıktı. Seni tek taraflı sevebilmek de…
Babamın hergün aldığı ucuz çikolataları yemenin verdiği mutluluk gibi alışmıştım seni sevmeye. Bir süre sora yetmez oldu, daha iyisini daha pahalısını istedim. Senin tam anlamıyla benim olmanı istedim.Ama hayat istemedi bunu yada sen. Çikolatalarımdan bir haz alamaz oldum. Nerden bilebilirdimk i bakkalın tarihi geçmiş çikolata sattığını? Nerden bilebilirdim ki hayatın beni tarihi geçmiş, senin gözünde değeri olmayan bir aşkın içine sürüklediğini.. Çikolataların beni zehirlediğini..
Anlıyorum şimdi babamı. Bize pahalı gelirmiş, öyle şeyler bünyemiz kaldırmazmış, günübirlik aşk dedikleri şeyi bizimkisi herkesin aldığı güzel çikolatalar değil de tarihi geçmiş sevdalardan başkası değilmiş. Sen her gün farklı bir çikolata yemeye dewam ederken bizim hala o eski çikolotalayı yememizmiş her gün daha da zehirlenmemizmiş. Bir gün tarihi geçmiş bir çikolata yiyip zehirlenmemen dileğiyle..