Güneşim olarak seçmiştim seni, aydınlatıp, ısıttığın için. Karanlık ve soğuk bir günde doğmuştun kalbime, gözlerimi kamaştırmıştı ışığın ve sıcaklığın ısıtmıştı üşüyen ellerimi. Artık üşümüyordum soğuktan ve korkmuyordum karanlıktan. Çünkü sen vardın yanımda, sıcaklığın ile ısınıyor, ışığın ile aydınlanıp korkmuyordum. Seni bu kadar çok sevmemin sebebiydi belki de bu ansızın kalbime doğmuş olman. Unutmuştum senin sayende üşümeyi ve korkuyu. Sen vardın, yanımdaydın o yüzden neden üşüyecektim, neden korkacaktım ki! Hayat daha güzeldi böyle, daha mutluydum ve mutluluğum için hep böyle kalmalıydın mutluluğum için.
Hiç bitmeyeceğini sanmıştım bu güzelliğin. Aslında mutluluğum için polyannacılık oynamıştım. Gideceğini, akşam olunca batacağını getirmemiştim aklıma. Çünkü düşünmek bile ürpertiyordu içimi. O yüzden gideceğini hiç düşünmeden, mutluluk girdabında yaşadım. Ta ki bir gün bırakıp gidene kadar. Gerçi bu ayrılıkta giden yoktu ki eğer gitseydin haber verirdin gidiyorum derdin ama sen gitmedin ki sen sen sen terk ettin hiçbir şey demeden ansızın terk ettin. En güzel hayallerimin üzerine battın. Oysa onlar benim hayallerimdi sen üzerine batmadan önce. Gerçi sende benimdin, mutluluğumdun ama terk etmeden önce.
Karanlık ve soğuk bir günde ansızın doğmuştun kalbime. Hiç beklemediğim bir anda gelmiştin ve hiç sevmediğim kadar sevmiştim, bağlanmıştım ve yine şimdi hiç beklemediğim bir anda kalbimin üzerine battın. Bu ani terk edişin canımı bu kadar acıtmasının sebebi bir anda olmasıydı belki de..
Gördüklerimden yanmıyordu canım, göreceklerimden korkuyorum. Çünkü artık gözlerimi kamaştıran o ışığın olmayacak ve artık üşümüş ellerimi sıcaklığıyla ısıtan sen olmayacaksın.
Güneşin her sabah doğuşu misali kalbime doğmuştun, yen, bir gün başlamıştı senin kalbime doğduğun gün. Ve güneşin her akşam batışı misaliydi terk edişin, güzelliğin, mutluluğun bittiği andı. Ve şimdi geceler sessiz, soğuk, karanlık, acımasız. Artık bu geceler benim, bir daha sabah olmayacasına kadar… Bilmem doğar mı güneş yeniden ve sen olur musun ellerimi ısıtan. Güneşim aydınlatır mı günlerimi, yeniden gelir misin sahiden ?
Yazı üzerine bir yorum
Bu yazı, yoğun bir duygusal yolculuğu ve kalp kırıklığını anlatan bir metin. Yazar, sevdiği kişiyi hayatına giren ve her şeyi değiştiren bir “güneş” gibi tasvir ediyor. Ancak bu güneşin bir süre sonra kaybolmasıyla birlikte yaşadığı kaybı ve acıyı derinlemesine anlatıyor. Şimdi, yazının bölümlerini daha anlaşılır şekilde inceleyelim:
1. Sevginin Gücü ve Koruyuculuğu
- “Güneşim olarak seçmiştim seni, aydınlatıp, ısıttığın için.”
Yazar, sevdiği kişiyi bir “güneş” gibi tanımlıyor; o kişi, hayatına girerek ona ışık ve sıcaklık getirmiş. Bu benzetme, sevginin güven verici ve koruyucu gücünü simgeliyor. Güneş gibi sevdiği kişi, zorlukların ve karanlıkların olduğu bir dünyada ona huzur ve güven sağlamış. - “Artık üşümüyordum soğuktan ve korkmuyordum karanlıktan.”
Sevilen kişi sayesinde, tüm korkular ve olumsuzluklar kaybolmuş. Yazar, sevdiği kişinin varlığıyla her şeyin daha güzel hale geldiğini ve ona duyduğu sevginin korkuları yok ettiğini anlatıyor.
2. Mutluluğun Sonsuz Olacağına Dair Yanılgı
- “Hiç bitmeyeceğini sanmıştım bu güzelliğin.”
Yazar, sevgiyle ilgili başlangıçta her şeyin mükemmel olacağına inanmış. Bu sevgi ve mutluluğun sonsuza kadar süreceğini düşünmüş, ama bu iyimser düşünce sonradan kırılacak. - “Aslında mutluluğum için polyannacılık oynamıştım.”
Burada, yazar sevdiği kişiyle yaşadığı ilişkinin sonunda olacakları göz ardı ettiğini kabul ediyor. Polyannacılık, olumsuz şeylerden kaçma ve her şeyin güzel olacağına inanma durumunu ifade eder. Yazar, gerçekleri görmemek için bu iyimserliği seçtiğini fark etmiş.
3. Ayrılık ve Aniden Gelen Acı
- “Terk edişin, hiçbir şey demeden ansızın terk ettin.”
Yazar, terk edilmesinin beklenmedik olduğunu vurguluyor. Sevilen kişi gitmemiş, ama hiçbir açıklama yapmadan, aniden terk etmiş. Bu ani ayrılık, duygusal bir travmaya yol açmış çünkü sevdiği kişi, hiçbir açıklama yapmadan kaybolmuştur. - “En güzel hayallerimin üzerine battın.”
Yazarın hayalleri ve umutları, sevdiği kişiyle şekillenmişti. Ancak terk ediş, bu hayalleri yıkmış ve yazarın en güzel umutlarının üzerine karanlık bir gölge düşürmüştür.
4. Sevginin Beklenmedik Bir Anda Kaybolması
- “Karanlık ve soğuk bir günde ansızın doğmuştun kalbime.”
Sevgi, yazarın hayatına beklenmedik bir anda girmişti, tıpkı bir güneşin doğması gibi. Ancak bu ani gelişme, aynı hızla kaybolmuştur. Yazar, sevginin gelişinin ne kadar hızlı olduğunu anlatırken, terk edilmenin de aynı hızla gerçekleştiğini ifade ediyor. - “Bu ani terk edişin canımı bu kadar acıtmasının sebebi bir anda olmasıydı belki de.”
Yazar, terk edilmesinin acısını anlatırken, bunun ani bir şekilde olmasının kendisini daha çok yaraladığını kabul ediyor. Ani değişimler, duygusal olarak daha sarsıcı olabilir.
5. Kaybın Derinliği ve Gelecek Umudu
- “Gözlerimi kamaştıran o ışığın olmayacak ve artık üşümüş ellerimi sıcaklığıyla ısıtan sen olmayacaksın.”
Yazar, kaybolan sevgiyi ve onun getirdiği sıcaklığı derin bir şekilde hissediyor. O eski güveni ve huzuru kaybetmiş. Bu kayıp, hem fiziksel hem de duygusal bir boşluk yaratmış. - “Güneşin her sabah doğuşu misali kalbime doğmuştun… Ve güneşin her akşam batışı misaliydi terk edişin.”
Güneş benzetmesi burada çok güçlü bir şekilde kullanılmış. Sevilen kişi, yazarın kalbinde her sabah doğan güneş gibi, bir anlamda hayatını yeniden başlatmıştı. Ancak terk edişi, güneşin batması gibi bir sonu işaret ediyor. Yazar, kaybın ardından yeniden doğacak bir güneşin olup olmayacağına dair belirsizliğini dile getiriyor. - “Bilmem doğar mı güneş yeniden ve sen olur musun ellerimi ısıtan.”
Bu cümle, yazarın kayıptan sonra bir umut arayışını gösteriyor. Güneş, sevginin ve güvenin simgesi olarak, yeniden doğup doğamayacağına dair bir soru işareti oluşturuyor. Yazar, kaybolan sevgisini yeniden bulma umudunu taşıyor, ama bu umutla birlikte bir belirsizlik de var.
Genel Yorum
Bu yazı, sevginin yaratabileceği güven ve huzurun, kayıpla nasıl yok olabileceğini anlatan derin bir metin. Sevgi ve kayıp arasındaki ilişkiyi çok etkileyici bir şekilde betimliyor. Güneş metaforu, sevginin gücünü ve kaybolduğunda yaşanan boşluğu ifade etmek için güçlü bir araç olarak kullanılmış. Yazının tümü, sevilen kişinin varlığının, hayatı ne kadar güzelleştirdiğini, kaybolduğunda ise ne kadar derin bir boşluk bıraktığını etkileyici bir şekilde anlatıyor.
