Bir zıtlıktır aşkı aşk yapan. Düzyazıyı şiir yapar o, şiiri düzyazıya çevirir yokluğu.. Neydi seni sen yapan bilmem, sorgulamam da ama beni ben yapan tek şeyin sen olduğunu anladığımdan bu yana sensiz olmanın anlamı ”kabus”un karşılayacağı anlamdan oldukça daha korkutucu.. Sanki daha önce yokmuşum gibi, sanki daha önce nefes almazmışım gibi kendini bilmezlikler üzerimde.

 Neyim,nerdeyim,ne istiyorum hiçbirşeyi bilmeden ”salla yolla hayatlar” da kaldım. Hem de tek başıma. Nerdesin?Kimlesin? Anlamak istemiyorum. Bazı sabahlar hala sana uyanıp, nefesinde can buluyorum ya ben. Boşver o yüzden. Nerde olursan ol sen, kiminle olursan ol sen. Bilmesem de hala yaşadığını hissediyorum ya çok bile.

 Böylesi bir aşkı hiçbir insanoğlu haketmedi. Bana kalansa hala hissedebildiklerimle yetinmek. Şükürler olsun tanrıma. Nefes alıyorsun hala. Hala geçmişinin.. Bilmediğim geleceğinim. Ama tenimde ama hayallerinde..

 —————————————————–

 Karışıkların var engel sarılmalarımıza. Yollar var önünde uzunluğunu bilmediğin. Engel sandığın herşey bir geçişken biz olmaya, yanlızlığı seçtik tereddütsüz, planlamadan. En güçlü olduğum zamanlarken varlığının yanıbaşı bu kaçış bir ispat galiba hem sana hem kendime.. ”BEN de benle olabilirim”diye.

 Asi başım bir sana koşulsuz olduğundan berierteliyorum ben sevdamızı.. en çok da bana ağır sevdamızı. Şiir tadında bir yazı bu. şiir gibi başlarken duygusunu korkularında yitiren.. Varlığının yanıbaşı şiir kurduğum ama söyleyemediğim zamanlarımmış meğer.

 Yokluğun hep düzyazı. Noktasını hangi cümlesinin sonuna koyacağımı bilmediğim uzun uzadıya cümlelerden örülü,paragrafsız, başlıksız bir dağılış yokluğunun sayfasında gecenin ya da gece olmayameğilli her gündüzün..

 Şiir olmaya aday şimdi kelimelerim düzyazı oldukça da şiirleşiyor senden benden sevdamızdan yana durmuş. Şair olmak kocakapılar açacakken biz olmaya doğru ”YAZAN”oldum sadece ”YAZAR” bile değil. Umutsuzluğu anlatmıyorum ben umudum öyle çok ki. Çaresizliğimi de acındırmaya çalışmıyorum ne kendime ne kimseye. Bir seçim ve sonucudur tüm dillenebildiklerim. Ben seni seçerken sensizliği seçtiğimi bile bile dimdik yürüdüm ellerinde ellerim. Belki de yarını asla olmayacak birgün yaşarken dizlerinde, sıkmadım hiç canımı anımızı bozmamak için. Sormadım sana ”peki ya bundan sonra” diye.. Hiçbir yük vermedim omuzlarına..

 Bir düzyazı bu şiir olmaya aday. İmlaları eksik, biraz kaptırmış yazıyorum. Kuralsız yazdığım bir hikayem olmadı hiç şimdiye dek defterimde ama seni yazdıkça sana yazdıkça unutuyorum kuralları. Serserileşiyor bütün herşey. Sadece sen, ben, içtekiler ve yazabildiklerim Türkçe’ye uymaksızın.

 Başka bir dil bu. Biraz sence biraz bence. Belki sadece benim belki sadece ikimizin bildiği bir dil. Şiir olmaya aday bir düzyazı bu. Deneme sadece. Sevgileştikçe kaçıştıran bir anlatım. Hepsi bu..