Category : Edebi yazılar

Her yere yetişilir Hiçbir şeye geç kalınmaz ama Çocuğum beni bağışla Ahmet Abi sen de bağışla Boynu bükük duruyorsam eğer İçimden öyle geldiği için değil Ama hiç değil Ah güzel Ahmet abim benim İnsan

Bulutların arasına gizledim hayallerimi. Ama sadece yağmur dan sonra çıkan gökkuşağı öncesi bulutlarına. Soğukluğunu hissederken, uzaklaştıkça yeryüzünden, İçim kıpırdanmaya başlıyor heyecandan. Kavuşabilme heyecanı sarıyor tüm bedenimi. Onları yakalayabilmek, sıkıca sarabilmek hiç bırakmadan… Yıllardır cebimde

 Susarız…  Konuşulan konuyu boş, basit ve anlamsız buluyoruzdur, konuşmayı da gereksiz ve anlamsız buluruz…  Susarız…  Konuşulanlar öyle abes ve mantık dışıdır ki sadece hayretle dinler ve sessiz bir tepkiyle belli ederiz duruşumuzu…  Susarız…  Sessiz

 Dağlara karlar yağmış yine Güneş bulutların arkasına saklanmış düşlerimiz gibi.  Ne zaman gelecek baharlar  Okuldan gelirken düştüm bizim sokakta ..Defterlerim, kitaplarım, kalemlerim dağıldı etrafa,babamın aldığı yeni kalem kutusunun üzerinden de kocaman bir araba geçti.

 Artık anladım... Ya ben bu dünyaya fazla geliyorum, ya da bu dünya bana fazla geliyor...  Yine de biliyorum, her ikisi de aynı kapıya çıkıyor ve ortada kalan yalnızca benliğim oluyor.  Eğer bu dünya bana

Mark Twain’in düşündürücü bir lafı var. “İsteklerinizi, hayallerinizi küçümseyen kişilerden mümkün mertebe uzak durun!” “Ruhu küçük insanlar başkalarını da daraltmak, azaltmak ister” diye devam eder söze dünyaca ünlü romancı. Küçümserler her şeyi ve her

 Sevgi insanın kalbinde doğuştan yer etmiştir. Anne sevgisi bunun gelişmesine neden olur. Babamızı severiz, kardeşimizi severiz, arkadaşımızı severiz, okula gider öğretmenimizi severiz, düşüncelerimiz büyüdükçe vatanımızı severiz. Düşüncelerimiz daha da büyüdükçe üstünde yaşadığımız dünyayı severiz

 “İnanç, göremediklerinize inanmaktır; bu inancın ödülü ise inandıklarımızı görmektir...”  Kim söylemiş bu güzel sözü bilmiyorum, geçenlerde gazetede bir köşe yazarı tarafından günün sözü olarak yazılmıştı...  Aklıma takıldı, yoğunlaştım bu sözün üstüne, inandığım şeyler hep

Uzun soluksuz bir gecede, karanlığın tüm şehveti üzerimdeydi. Darmadağın düşlerim, bir kenara atılmaya yüz tutmuş dostluklarım ve aynada ben vardım sadece. Sisli pencere arkalarındaki samimiyetsiz tavırlar, insancıl gelmeyen soğuk simalarla yüz yüze.. Bunlardır insanı

 '12 EKİM 1989 tarihinde kaybettiğim babam Kemal Türker'in anısına,  Sanki yüz yıl önceydi. Ne çok, ne çok zaman geçmiş aradan.  Pencere kenarlarında sardunyalar. Pas yürümüş Vita tenekeleri. Karşıdaki duvardan fışkırmış yabani otlar..  " Kendine

İlkdeyiş: Bıçak Darbesi Gibi….. Yıllar önce gazetede okuduğum bir makalenin başlığı içimi ürpertmişti: "Çocuğun mu var, yüreğinde de bir bıçak…” Yazıyı kesip, günlüğüme yapıştırmıştım. Altı aylık olmalıydın… belki daha da küçük. Hatırlıyorum, eve getirmiştik

Ruhum, kapalı kapılar ardında kilitli. Denize nazır bir yerde bıraktım bedenimi.. Benden ayrıldığında çok uzaklarda olacağını fısıldıyordu kulağıma.. Korkmadım onsuz olmaktan ve belki de kavuşma ümidiydi benim ki.. Dön deme çabası.. Kırgın değilim ruhumu

 Sevinç artığı bir gülümseyiş  Cumbalı tahtalı evler.  Rutubetten küflenmiş duvarlar.  Yağmurun çürüttüğü pencere pervazları.  Kül tablasında yarım bırakılmış bir sigara.  Köşede külle ovulmuş mangal ve cezve.  Odadan taşlığa sızmış, sırılsıklam bir karanlık. Akşam iyice